Mijn hond draait, rolt zich op bij het vuur
wat ik heb gemaakt en zucht, "vertrouwd" , dat is het eerste wat bij me opkomt en
met eerder een droevige dan blije glimlach zie ik op naar de maan en zoek naar
sterren om weer wat houvast te krijgen in mezelf.
Het leven is niet altijd simpel en ik zal naar
het schijnt altijd wel iemand missen als ik diep naar binnen loop, het leven
zit nog immer vol vragen.
In gedachten hoor ik een trap kraken als de
duizend-en-een voetstappen die erover heen gegaan zijn versterven en plaats
maken voor gelach onder in de hal, de menselijke geest is maar een rare
vertoning en ik kan reizen waar ik wil.
Zo valt in de volgende gedachte het licht door een hoog venster naar
binnen en ik zie in het zonlicht stof dwarrelen, ik zit alleen op een stoel en
mag naar buiten dromen, niemand kan me raken, sereen en rustig met op de
achtergrond klassieke pianomuziek en nog wat verderop geroezemoes en gestommel.
In de stilte kan ik vinden wie ik ben al is
dat ook betrekkelijk, de waarheid verschuift in het moment van de dag en dat wat blijft zijn
slechts herinneringen.
Ik zou willen dat ik de wind kon bestijgen als
een vogel, om me heen kan zien, zo los en vrij.
Het vuur knettert, de hond verschuift en zucht
weer, begint dan te dromen met haar pootjes en zachtjes te piepen, vertederd spreek ik lieve woordjes en het geluid van mijn stem stelt haar gerust.
Het gebladerte boven me begint met een klein vertelsel over regen die gaat komen, eerst ritselt het een beetje en wat
later zwelt het aan en gaat over in geruis, ik hou van dit geluid.
De natuur heeft zo haar eigen manier om tegen
me te spreken al moet ik de jaargetijden op deze plek nog wel leren verstaan.
Een gedeelte van de winter heb ik al gezien,
de lente en nu de zomer, ik moet me sterk vergissen als ik de ophanden zijnde
herfst in de verte al niet heb horen fluisteren dat ze weldra hier zal zijn.
In de 8 maanden die nu achter me liggen heb ik
de boel hier grondig veranderd en het naar mijn zin gemaakt.
Ik heb de boel omheind zodat Aisa niet weg kan
lopen en heb tevens ervoor gezorgd dat er vanaf de straatkant nog nauwelijks
inkijk is, als ik thuis ben loop ik mijn eigen wereldje binnen en sinds ik
mezelf kan heugen is dit eindelijk een plek die ik voorzichtig “thuis” durf te
gaan noemen.
Van het terras heb ik een verlengstuk van de
huiskamer gemaakt met een houten vlonder, bamboe jaloezieën die rusten op een
houten palissade met daarop weer een vensterbank, het licht wat ze doorlaten is
diffuus en schept sfeer.
Om het helemaal compleet te maken en om ervoor
te zorgen dat ik nog tot tegen de winter aan buiten kan zijn heb ik een kachel
geplaatst die rondom gevuld is met kiezels, ik verheug me nu al op de avonden
die ik op deze manier door ga brengen hier.
Deze week heb ik besloten om mijn eethoek weg
te doen, op de plaats die er dan beschikbaar komt ga ik een
meditatie/muziekhoek maken, alles op de grond, alleen een tapijt met kussens
eromheen en het zal er een stuk ruimer van worden.
Sinds een poosje ben ik me gaan verdiepen in
klanken en instrumentjes, zo heb ik een serie klankschalen aangeschaft, een
rainstick, Ocean drum, hapi drum, een grote gong en een wonderlijk
snaarinstrument wat monochord wordt genoemd, ik vermaak mezelf er kostelijk mee
en het geeft me een hoop rust om mezelf ermee bezig te houden.
Stapje voor stapje kom ik dichter bij de kern
van wie ik eigenlijk ben en hervind ik het kind in mezelf wat spelen mag.
Het is, zo besef ik me nu, alweer tijden
geleden dat ik iets geschreven heb en ik zit nog maar nauwelijks achter mijn
computer, het grootste gedeelte van mijn tijd breng ik buiten door en als ik in
de rust kom kan ik steeds gemakkelijker bij mezelf terecht, ook dat is een
soort van thuiskomen, kent u dat gevoel?
Met de vakantie voor de deur loop ik even naar
de herinnering van vorig jaar, de kortstondige verliefdheid die ik net achter de rug
had en maar moeilijk los kon laten.
Ouwe pijn, nieuwe pijn, mezelf
in de steek gelaten, teleurgesteld voelend en een gehavend ego, zo ging ik toen onderweg naar Normandië.
“Verwerken“ was het
motto van de reis, een proces wat ik weer in mezelf aan moest gaan wilde ik
verder kunnen, een schijnbaar terugkomend
fenomeen in mijn leven.
Een paar weken geleden kwam ik haar tegen in
de stad na elkaar een jaar niet meer te hebben gezien en met mijn hart bijna in
mijn keel wist ik er niet meer uit te brengen dan, “het is wel stil waar ik nu
woon” en dat was dan dat, einde conversatie, ik blijf toch een beetje klunzerig in die dingen, raar eigenlijk wel.
Helemaal verwerkt heb ik het dus nog niet en
ik denk, net als de andere relaties die ik heb gehad in mijn leven, dat er
altijd nog wel onbeantwoorde vragen en onuitgesproken woorden en gevoelens
zullen blijven liggen, er is geen waarheid in de liefde,….. het is !!!
Dit jaar is het tot nu toe in ieder geval anders gegaan,
de betrekkelijke rust die ik op dit moment in mijn leven heb zou ik graag nog
een poos zo zien, garanties kan ik u daar echter niet voor geven.
Vanavond ga ik sterren tellen als ik Aisa
uitlaat, ik ga ze allemaal een naam proberen te geven, als ik dan in bed lig
zet ik mijn raam wagenwijd open en ga naar het geruis van de wind liggen luisteren.
Lang zal het dan niet duren voor ik afreis
naar het land der dromen om stof van sterren te verzamelen wat ik later weer
verspreiden kan naar eigen gerief, als u er wat van wilt laat dan gerust een
berichtje achter, gierig ben ik nooit geweest.
Voorlopig wens ik u weer allemaal het beste,
Namasté
